Ziemia Caelum

Daedalus wychodząc z lasu razem z resztą i słysząc melodię chłopca oraz odpowiedź Daresa przeżywał mieszane uczucia. Z jednej strony radość z tego, że może stworzyć coś nowego i potężnego, ale zarazem gniew i złość. Spojrzał na wszystkich i rzekł w połowie do siebie: - Świetnie.. Czyli pobudka na polanie, spotkanie w lesie z dzikusami, którzy zabawiając się chcieli nas pozabijać i teraz to, to po prostu zabawa jakiegoś magika?! Nudzi mu się do jasnej cholery.. Następnie pomyślał sobie. Nie wierzę, że to nie jest robota jakiegoś czarodzieja, od tak świat nie znika i nie pojawia się od nowa... Zdenerwowany elf wiedział, żę złościć się nie można cały czas, tylko trzeba przejść do działania.. Ruszył więc za Daresem kulejąc lekko.

Gdy młody Creig wkońcu dotarł do rannego i płaczącego drzewa, zobaczył grupę wojowników walczących w tym miejscu przed chwilą. Nie zwarzywszy na nich większej uwagi przyłożył czule ucho do zrozpaczonego drzewa i zapytał uprzejmym tonem:
- Któż ci to zrobił?
Drzewo wachając się wskazało korzeniami i gałeziami na Busila, który stał teraz zmęczony po walce z resztą grupy. Creig stanowczym, zdecydowanym krokiem podszedl do wojownika, uderzył go dłonią lekko w plecy i rzekł:
- Czy nie byłbyś skory przeprosić tamto drzewo za obdarcie go ze skóry?

Busil odwrócił się w stronę Creiga.
- Czekaj, jakie drzewo? - spytał Busil - Nie rozumiem.
Mężczyzna był zbyt oszołomiony ogólną sytuacją by skojarzyć fakty, a teraz ktoś każe mu przeprosić drzewo. Drzewo! To jakiś głupi sen - pomyślał przez chwilę Busil.

- Spokojnie, spokojnie. - uciszył go Busil - Po co od razu te nerwy?
Fricai przypomniał sobie, o kogo, a raczej o jakie drzewo chodziło.
- Wybacz, nie miałem złych intencji. Może nie zauważyłeś, przed chwilą mogliśmy zginąć w walce z tymi dzikusami. Potrzebna nam była każda pomoc, a kora twojego przyjaciela jest solidna i bardzo przydała się w obronie. Popatrz na leżące na ziemi kawałki kory i wbite w nie strzały, uratowały kilku ludzi. Masz racje, ale to drzewo nie powinno otrzymać jedynie przeprosin, ale też podziękowania.

Nazael stał zmęczony po walce i przyglądał się mężczyźnie. Nie zwracał uwagi na pytania kierowane przez innych w stronę mężczyzny tylko sapał ciężko po walce, po chwili jednak podniósł swój miecz i schował go w pochwę:
- Witaj panie. To była ciężka walka i  nie chciał bym jej powtórzyć. - Wysunął rękę w stronę młodzieńca aby się przywitać. - Ja proponuję oddalić się stąd aby mieć pewność, że nie będziemy zmuszeni już walczyć.

Smok był równie co inni wykończony, choć mogłoby się zdawać inaczej. To wszystko przez ten dziwny letarg, ale nie wracajmy już do tych tematów. Szedł powoli za resztą grupy, z namaszczeniem stawiając łapy. Był zadowolony z odniesionego przez nich zwycięstwa i pomimo wielu obolałych miejsc, na jego pysku malował się lekki uśmiech.
Po chwili wyszli na skraj lasu, odnajdując źródło miłej melodii. Ku zaskoczeniu Neya, był to całkiem zwyczajny młodzieniec. Nie kojarzył go znikąd, ale miał prawie pewność, że on również przeżył to... dziwne wydarzenie. No i nie pomylił się. Odszedł lekko na bok, znajdując nieco więcej wolnej przestrzeni i położył się w trawie.
Nie komentował rozmowy, nie chciało mu się, a na dodatek poczuł się jeszcze bardziej zmęczony na wzmiankę o oddaleniu się. Sam jeszcze nie wiedział co postanowić.

Creig spojrzał jeszcze raz w stronę drzewa i faktycznie w wysokiej trawie kryły się ponabijane ostrymi strzałami  duże kawałki kory nieszczęsnego drzewa.
- Nie dostrzegłem tego wcześniej, przepraszam Cię za tą "napaść". - rzekł trochę zdenerwowany na siebie Creig, i pociągając co chwila fajkę spojrzał na Daresa i zniszczone Caelum, przypominając sobie o tym magicznym miejscu.
- Więc odbudowujecie Caelum? Mógłbym się do czegoś przydać?

Nareszcie po, teraz inni mieli na głowie odbudowę Caelum. Większość udała się do skrzydła w którym przez najbliższy czas mieli zamieszkać. Jednak Seto obrał trochę inny kierunek, udał się on w stronę biblioteki. To było jego miejsce tam mógł, odnaleźć spokój a i w bibliotece nie zaszkodzi trochę posprzątać. Rozdzielił się on z grupą, krocząc w stronę biblioteki...