Ziemia Caelum

Baldur miał ich powoli dość. Cały czas ktoś potrzebował jego pomocy. Ciężkie życie lekarza pomyślał. Nazael się obudził patrząc w jego oczy również dostrzegł efekty Hissalum. Pomógł mu wstać i wprowadził go do sali.
- Leży tam na stole operacyjnym. Prawie sobie flaki wypruła ale już jest wszystko opanowane. Jakbyś mógł to idż i uciskaj ranę aż krwotom całkiem ustanie a ja przygotuje wzmacniające leki.

Drzwi szpitala uchyliły się lekko i do środka niemalże wpadł wysoki, przyodziany w kolczugę i poplamiony czerwoną substancją płaszcz mężczyzna. Sięgające do ramion, kręcone, jasne włosy były przemoczone, a na twarzy malował się ból. Asteroth, bowiem tak miał na imię ranny mąż, zazwyczaj starał się nie okazywać bólu; to było niegodne wojownika. Ilekroć został ranny na polu walki, tylekroć walczył do końca, nie bacząc na skutki. Tak wychował go ojciec i to miał w krwi. A teraz nawet na podłodze, bo tam jego krwi było najwięcej. Lekko uśmiechnął się na tą myśl, lecz już po chwili na jego twarz powrócił grymas bólu. Wstydził się tego, ale nie mógł nic poradzić; ramie bolało jak cholera. W końcu nie codziennie ma się zmiażdżone kości i poharatane mięso, bo jakiś kretyn musiał spudłować morgensternem. Gdyby to jeszcze wróg był, ale sojusznik? Porażka, gorzej być nie mogło. Gdyby jeszcze bitwa zakończyła się wygraną, to zaraz zajęliby się nim medycy polowi. Początkowo wszystko zapowiadało się jak należy; mieli tylko rozgromić niewielki oddział orków. Kilka machnięć toporem i po sprawie. Ale nie, ślepy los zesłał nie wiadomo skąd całą armie tych sukinsynów. Bogowie go opuścili i przez całą drogę tutaj klął na nich pod nosem. Miał nadzieję, że zakażenie się nie wdało, ale podświadomie wiedział, że niepotrzebnie tak długo zwlekał. Mógł od razu udać się do tego miasta, zamiast próbować odratować swój oddział. Przynajmniej nie pozostał tchórzliwym dowódcą. Jednak cóż z niego za kapitan, sokoro jako jedyny nie poległ w walce? Zatracił swoich ludzi, a sam pozostał przy życiu. Czyn niegodzien wojownika, szczególnie takiego, jakim był on sam. Powinien zginąć wraz ze swoimi, choćby musiał sam się ukatrupić. Ale cóż poradzić? Dostał w ramię i głowę, a potem obudził się już po wszystkim. Orkowie byli zbyt głupi, żeby podobijać żołnierzy. Żałował tego. Żałował jak nigdy...

A teraz stał w jakimś szpitalu i chciał prosić o pomoc. Bogowie śmieli się pewnie z niego w niebiosach. Cała ziemia czerwona była już od krwi, płaszcz przesiąknął cieczą tak, że spokojnie można było z niego wyciskać ją litrami. Nie mógł ruszać lewą ręką i jedynie zwisała na kilku ścięgnach. W prawej dłoni dzierżył jednak topór. Zawsze miał go przy sobie i teraz też nie miał zamiaru go odrzucić. Tarcza narzucona była na plecy, ledwo trzymała się po serii uderzeń dwumetrowych bestii. Zaklał cicho pod nosem i podniósł głowę. Padł na kolana i prawą ręką opierał się na ziemi, rozglądając się za kimkolwiek, kto mógłby mu pomóc. Jedynym, co trzymało go przy życiu, była myśl o zemście. Pamiętał wyraźnie mordę dowódcy oddziału orków, który wymordował jego kompanów. Bez wątpienia był to szaman i parał się jakąś brudną magią. Matka Asterotha była czarodziejką, przynależała do Kolegium Bursztynu i miał do niej szacunek. Ale nie do jakiegoś niedoszłego szamana z krzywym ryjem. Z chęcią zobaczyłby go konającego na palu. Ale na to jeszcze przyjdzie czas, na razie musiał zrobić, wszystko, żeby odzyskać sprawność ręki.
-Jest... Jest tutaj ktoś? - zawołał cicho z nadzieją, że jednak go ktoś usłyszy. Przed oczami robiło mu się już ciemno, stracił mnóstwo krwi. Wola walki trzymała go jednak przy życiu. Nie był byle kim, był członkiem Zapomnianego Rodu. Potomkiem królów zza Morza. Kiedyś powróci do domu i odzyska władzę. Ta idea pozwalała mu przetrwać.

Kiedy pomoc w końcu nadeszła, mężczyzna był już na skraju wyczerpania. Nigdy nie czuł się tak słabo, choć poniósł niejedną, ciężką ranę w bitwie. Teraz nie wiedział nawet, czy osoba, która ciągnęła go do jakiejś sali, jest kobietą czy mężczyzną. Widział jedynie czarną plamę, jakby cień. Ramię, a raczej to, co z niego zostało, bolało go coraz mocniej. Przed oczami rozciągał mu się widok morza. Stał na statku i dowodził swoim oddziałem. Wracał do domu. Szybko jednak zorientował się, że jest to sen na jawie. Usłyszał bardzo odległy, męski głos mówiący coś, o proszku. Nim jednak zrozumiał sens słów, poczuł piekielne pieczenie w miejscu, w którym zraniła go broń towarzysza. Większego paradoksu nie widział, przez całe życie. Właśnie kona na łożu szpitalnym z bezwładną, poszarpaną ręką, zraniony przez członka własnego oddziału. Na jago twarzy pojawił się słaby, ironiczny uśmiech. Miał nadzieję, że trafił pod dobrą opiekę, bowiem nie śpieszyło mu się jeszcze na tamten świat. Poza tym nie zostałby tam przyjęty z honorami - nie poległ na polu bitwy, a na zwykłym łóżku. Ta myśl nie dawał mu spokoju. Leżał tak przez chwilę wsłuchując się w zgiełk, jaki panował wokół niego. Kątem oka widział jakieś zamieszanie, na pobliskim stole operacyjnym. Leżała na nim jakaś kobieta. Chyba, nie był pewien. W każdym razie uwaga, jaką jej poświęcali, świadczyła o tym, że nie jest z nią dobrze. Ale cóż, w końcu on też nie miał się najlepiej. Zamknął oczy, próbując nie dać się zabrać Śmierci. Nie teraz, musiał najpierw spłacić dług. Obiecał sobie, że jeżeli uda mu się przeżyć, znajdzie szamana, który pozbawił go dumy i odetnie mu łeb, a następnie spali na stosie. Tak, ta wizja była dosyć interesująca. Teraz jednak w głowie odbijała się echem zasłyszana w dzieciństwie pieśń. Opowiadała o jego narodzie, o tym jak dumnie powrócą na stare prochy i tam zbudują królestwo.

"...tedy powrócim na błękitną toń,
ku domu dążąc, w dłoni dzierżąc broń."

Nadszedł ten moment, kiedy całe życie przewija się człowiekowi przed oczami. Tak podobno wyglądają ostatnie chwile na tym świecie. Jednak on nie miał czego wspominać; całe życie walczy w imię... W imię czego? W imię Stwórcy? Tak... Mordował ludzi, którzy sprzeciwiali się ideom jego religii, nabijał ich na pal i palił ciała. Cała jego historia splamiona była krwią niewinnych. Oni mieli swojego boga, a on narzucał im swojego. Stwórca zamienił go w bestię, a teraz haniebnie zabił, dla własnej satysfakcji. Pozostali bogowie grali w karty o jego duszę, a on... A on leżał i śnił. Śnił o Odrodzonym Królestwie, bez bezsensownego przelewu krwi, bez świętej wojny. Marzył o lepszej rzeczywistości, zapominając o ogarniającym go bólu. Był tylko on i nierzeczywista utopia jego królestwa. Tego, które upadło z błędów jego przodków. Zacisnął zęby i przechylił głowę, tak, aby zobaczyć co się dzieje na drugim stole. Otworzył powoli oczy i natychmiast oślepił go blask. Widział cienie jakichś postaci, krzątających się po pomieszczeniu.

Ostatnio edytowany przez Astaroth (2013-06-30 17:46:05)

Nazael lekko zdziwiony lecz mający jako takie  pojęcie o medycynie postanowił bez zwłoki zaszyć ranę towarzyszki. Pierwsze wbicie igły poszło gładko za drugim razem natomiast wbił nie tam gdzie chciał:
- Cholera. Mam nadzieję, że nic jej się przy mnie nie stanie. - Po czym oddał się dalszemu szyciu, które szło mu już nie najgorzej.

Przez cały czas patrzyła w sufit starając się ignorować to co się dzieje. Myślami była daleko od tego miejsca. Myślami była w domu. Tak bardzo chciała znów się tam znaleźć, znowu spotkać dawnych przyjaciół, rodzinę. Wysłuchać kolejną opowieść wędrowca, o nieznanych krainach, o jego niezwykłych przygodach. Gdyby tylko mogła cofnąć czas do tamtego wydarzenia postąpiłaby inaczej. Poszłaby nad pobliską rzekę i siedziała tam, dopóki pomysł o podróży nie odleciałby siną w dal. W końcu jedni są w stanie podjąć wędrówkę w nieznane, a drudzy nie... Zaś trzeci robią wszystko spontanicznie, pod wpływem chwili - tak jak Airi.
Z rozmyślań wyrwał ją głos innej osoby. Co mówił? Elfkę zbytnio to nie obchodziło. Jeśli to było pytanie skierowane do niej i tak nie byłaby w stanie odpowiedzieć. Jedyne odgłosy jakie wychodziły w tej chwili z jej ust to ciągłe pojękiwania. Miała ochotę podciągnąć kolana pod brodę, by zwinąć się w kłębek, jak to robiła zawsze, gdy coś ją bolało. Jednak za każdym razem gdy chciała to zrobić, spotykała opór. Ciągle zapominała, że przywiązano ją do stołu. Tylko po co? I tak nie miała siły podnieść głowy, co dopiero ręki, by uderzyć tych co każą jej tak cierpieć. Tak bardzo chciała komuś przywalić... Tak bardzo chciała, żeby jej ktoś przywalił. Stracić przytomność na cały ten czas, gdy bedą zajmowac się jej raną, byłoby najlepszą opcją. Co też nastąpiło, gdy kolejna fala bólu przeszła przez jej ciało. Zemdlała.
Obudził ją nieznajomy głos mężczyzny. Mrugnęła kilka razy i obróciła głowę w jego stronę. Przez chwilę widziała tylko zarys postaci, dopiero później więcej szczegółów. Chciała wstać i usiąść. Dziwnie się czuła w takiej pozycji. Zdenerwowana szarpnęła jeden raz ręką, ale więzy trzymały. Jęknęła cicho, gdy rana dała znowu o sobie znać.
- Jak na taką sytuację czuję się wyśmienicie. A przynajmniej lepiej niż wcześniej - powiedziała w końcu z lekkim uśmiechem. - Jeśli byłbyś tak miły i mnie rozwiązał... Albo przynajmniej kogoś zawołał.

Przyglądała mu się przez cały czas. Widziała, że wahał się nim zaczął ją rozwiązywać. Nic dziwnego, ona też pewnie by miała pewne opory przed uwolnieniem kogoś. Nigdy nie wiadomo na kogo się trafi, a wiele myśli przychodzi do głowy widząc przywiązaną osobę. Zawsze może być ona psychopatą, bądź inną tego typu istotą. Dlatego postanowiła zachować miły wyraz twarzy, by nie zrazić go do siebie. Nie było powodu, by miała zacząć się dziwnie zachowywać. Najgorsze chwile minęły, te gdy chciała pobić każdego kto ją dotknął i sprawił jej tym samym jeszcze większy ból. Natomiast teraz była wdzięczna człowiekowi za to, że postanowił jej pomóc. Gdy zajął się węzłami wreszcie zwróciła uwagę na jego ramię. Nie wyglądało zbyt dobrze.
- Dziękuję - powiedziała, gdy mogła swobodnie ruszać wszystkimi kończynami. Podniosła się do pozycji siedzącej, by obejrzeć miejsce gdzie wbiła się gałąź. Skrzywiła się widząc zaszytą ranę. Bała się nawet myśleć o tym, jak to musiało wyglądać wcześniej. Może to nawet lepiej, że ją skrępowali. Przynajmniej nie miała jak na to wszystko patrzyć. Najważniejszym było teraz to, że żyła. Widocznie drewno musiało ominąć jej narządy wewnętrzne.
- Pewna nie jestem - zaczęła mówić, odwracając się w stronę do Astaroth'a. - Może dlatego, że miałam wbitą do boku gałąź? Może nie chciał ten mężczyzna, bym się ruszała podczas gdy on miał ją wyjąć. Tylko nie rozumiem czemu mnie nie rozwiązali skoro było już po wszystkim... - Usmiechnęła się ciepło mimo bólu jaki jej doskwierał. Nie był aż tak straszny jak wcześniej, a przynajmniej nie powinna robić złej miny z powodu małej rany... Bo taką była w porównaniu z tym co się przytrafiło człowiekowi tuż obok niej.
- Przepraszam, ale chyba nie dosłyszałam twojego imienia - dodała na koniec. - Jestem Airi.

Busil pojawił się w punkcie medycznym. Był wdzięczny Baldurowi za uratowanie mu życia i przyszedł do niego z obiecaną już beczką piwa, jedną z beczek, które zdobyli podczas misji pokojowej. Wchodząc do środka, od razu zauważył, że Baldur miał masę roboty, była tam Airi i Nazael, oraz ktoś, kogo nie znał. Nazael leżał na jakimś łóżku, chyba spał, podczas gdy Airi rozmawiała z nieznajomym. Po jej twarzy zauważył, że była słaba, musiała być w ciężkim stanie i była wypompowana psychicznie. Fricai zaczął łazić po punkcie w poszukiwaniu Baldura.
- Hej, Baldur! - krzyknął - Gdzie jesteś?

Jakimś cudem dowlekła sie do Punktu Medycznego z dzieckiem w koszyku. Po cichu weszła do środka. Stanęła w wejściu blada, a na jej niebieskich włosach była krew. Oparła się o ścianę, bo dłużej nie mogła stać. Położyła koszyk ze śpiącym maleństwem na podłodze. Wszystko zaczynało jej się rozmazywać. Przed sobą zobaczyła Busila. Złapała go za rękaw.
-Busil..-zaczęła- Wiesz, gdzie jest Baldur? Trochę mi słabo- próbowała się uśmiechnąć, ale przeszkodził jej w tym ból. Miała wrażenie, że zaraz rozsadzi jej czaszkę. Skuliła się i znów osunęła się na ziemie nieprzytomna.